Mój 5-letni syn zaczął unikać matki – bardzo martwiłem się o powód, więc skonfrontowałem się z żoną

Czy kiedykolwiek znalazłeś się w tak dziwacznej sytuacji, że poczułeś, jakby twoje życie nagle stało się fabułą opery mydlanej, na którą nigdy się nie zapisałeś? Przygotuj się, bo ja właśnie w takiej sytuacji się znalazłem nie tak dawno temu.

Nazywam się Robert, mam 32 lata i jestem mężem i ojcem. Do niedawna moim największym zmartwieniem było znalezienie równowagi między pracą a czasem spędzanym z rodziną, moją żoną Candice i naszym pięcioletnim synem Samuelem, którego pieszczotliwie nazywamy „Samem”.

Zanim przejdziemy do głównego wątku, kilka słów o nas. Candice i ja jesteśmy szczęśliwym małżeństwem od ośmiu lat. Oboje pracowaliśmy, ale przez ostatnie pięć lat byłem jedynym żywicielem rodziny.

Candice stała się niesamowitą gospodynią domową, całkowicie oddając się naszemu domowi, podczas gdy ja pracuję do godziny 19:00, starając się utrzymać statek na powierzchni.

Ale tu sprawy się komplikują. Ostatnio zauważyłam, że Sam, który zazwyczaj jest pełen radości i myśli tylko o miłości mamy, zaczął dziwnie się zachowywać w obecności Candice. Wyobraźcie sobie: za każdym razem, gdy Candice próbowała go przytulić lub pocałować na moich oczach, odwracał się i próbował wyrwać z jej objęć.

Kilka dni temu, gdy Candice była na zakupach, skorzystałem z okazji, żeby dociec, o co chodzi. Usiadłem z Samem i od razu przeszedłem do rzeczy. „Sam, dlaczego ostatnio unikasz matki?”

Odpowiedź Sama była nieoczekiwana i niepokojąca. „Mama się zmieniła. Ma sekret i nie chce mi go wyznać” – powiedział, a jego drobna twarz pociemniała z dezorientacji i bólu.

Zagłębiając się nieco bardziej, zapytałem: „Co masz na myśli? Jaki sekret?”. Wtedy Sam opowiedział o łzach Candice i tajemniczym zielonym pudełku.

„Kiedy jesteś w pracy, ona często płacze w twoim pokoju. Kiedy weszłam i zapytałam, dlaczego płacze, nakrzyczała na mnie i kazała mi wyjść. Trzymała zdjęcie, ale gdy tylko weszłam, włożyła je do zielonego pudełka i schowała pod materacem” – powiedział Sam, a w jego głosie słychać było mieszankę ciekawości i smutku.

Byłem oszołomiony. Co mogło sprawiać Candice tyle cierpienia? I co było w tym zielonym pudełku?

„Ile razy słyszałeś płacz swojej matki?” zapytałem Sama.

„W tym tygodniu płakała prawie codziennie. Myśli, że nie wiem, ale ja zawsze ją słyszę i widzę jej opuchnięte oczy. Ale teraz zamyka drzwi do twojego pokoju, a kiedy podchodzę i pytam, co się dzieje, zachowuje się, jakby nic się nie stało. Nie podoba mi się to, tato. Musisz coś zrobić” – powiedział Sam, a w jego niewinnym głosie słychać było niepokój.

„Nie martw się, synu. Twoja matka pewnie ma ku temu powód. Porozmawiam z nią o tym” – zapewniłem Sama. Jednak w głębi duszy bałem się o Candice. Co mogło być tak strasznego, że nie mogła się tym z nami podzielić?

Długo rozmyślałem o rozmowie z Samem. Później, kiedy poszedł się bawić do swojego pokoju, ciekawość i troska wzięły górę i wszedłem do środka. Po krótkich poszukiwaniach znalazłem zielone pudełko ukryte pod materacem. W środku była biżuteria i zdjęcie.

Na zdjęciu był przystojny mężczyzna, uśmiechnięty i szczęśliwy z rodziną. Mężczyzny, którego nie znałam, ale który był uderzająco podobny do Candice. Moje myśli powędrowały w najciemniejsze zakamarki. Czy Candice żywiła uczucia do kogoś innego? Czy miała sekretnego kochanka? Czy to było źródło naszego rodzinnego chaosu?

Tego wieczoru spotkałem się z Candice, trzymając w ręku zdjęcie i mając mocno bijące serce.

„Candice, czy masz sekretnego kochanka?” zapytałam, a mój głos ledwo przekroczył szept.

„Co? Rob, o czym ty mówisz?” – odpowiedziała defensywnie. Wyraz jej twarzy był mieszaniną szoku i bólu.